Echte liefde volgens Pablo Neruda

Pablo Neruda, winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur, staat bekend om zijn vurige en eerlijke liefdespoëzie. In zijn Sonnet XVII, uit de bundel Honderd liefdessonnetten, schrijft hij over liefde op een manier die diep onder de huid kruipt. Dit gedicht is niet luidruchtig of spectaculair, maar juist ingetogen en zonder opsmuk.

“I love you as certain dark things are to be loved, in secret, between the shadow and the soul.”
Ik houd van je zoals men van duistere dingen houdt, in het geheim, tussen schaduw en ziel.

De schoonheid van eenvoud

Neruda breekt met de traditie van liefdesgedichten vol clichés. Geen rozen, geen zonsondergangen, geen grootse gebaren. Hij kiest voor voor de onuitgesproken band tussen twee mensen.
Zijn woorden herinneren eraan dat liefde niet altijd zichtbaar hoeft te zijn om diep te voelen. In een wereld die draait om uiterlijkheden en constant contact, spreekt Neruda over iets zeldzaams: een liefde die genoeg heeft aan haar eigen aanwezigheid.

“I love you without knowing how, or when, or from where.”
Ik houd van je zonder te weten hoe, of wanneer, of van waar.

Deze regel raakt aan de kern van zijn boodschap: echte liefde is niet planbaar of verklaarbaar. Ze gebeurt — stilletjes, vanzelf, en vaak zonder dat we het precies begrijpen. Dat maakt haar niet minder echt, maar juist eerlijker.

De liefde die niet hoeft te bloeien

Een van de meest ontroerende beelden in het gedicht is dat van een plant die niet bloeit:

“I love you as the plant that never blooms but carries in itself the light of hidden flowers.”
Ik houd van je zoals de plant die niet bloeit, maar in zich het licht van verborgen bloemen draagt.

Deze zin verwoordt de essentie van duurzame liefde. Liefde hoeft niet altijd zichtbaar te bloeien. Ze kan ook groeien in stilte, diep geworteld in vertrouwen en rust. Zoals een plant haar energie niet verspilt aan uiterlijk vertoon, maar haar kracht bewaart in haar wortels, zo leeft ware liefde onder de oppervlakte.

Twee zielen, één adem

Neruda schrijft verder over een eenheid tussen twee mensen. Hij refereert niet naar een versmelting waarbij je jezelf verliest, maar een harmonie waarin beiden volledig mogen bestaan.

“So close that your hand on my chest is my hand, so close that your eyes close as I fall asleep.”
Zo dichtbij dat jouw hand op mijn borst mijn hand is, zo dichtbij dat jouw ogen sluiten wanneer ik in slaap val.

Het is een intiem beeld, zacht en krachtig tegelijk. Liefde als samenzijn zonder controle, als overgave zonder verlies van eigenheid.

Een les voor nu

Wat Neruda ons leert, is tijdloos. In een wereld van haast, schermen en snelle emoties herinnert hij ons eraan dat liefde niet alleen draait om wat we zien. Echte liefde is rustig, vol aandacht en groeit in de stilte van het alledaagse.

Het is een uitnodiging om voorbij de oppervlakte te kijken en schoonheid te ontdekken in de stille en echte momenten samen. 

Sonnet XVII – Pablo Neruda

I don’t love you as if you were a rose of salt, topaz,
or arrow of carnations that propagate fire:
I love you as one loves certain dark things,
secretly, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that doesn’t bloom and carries
hidden within itself the light of those flowers,
and thanks to your love, darkly in my body
lives the dense fragrance that rises from the earth.

I love you without knowing how, or when, or from where,
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way
than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.